اثرهای جانبی استفاده درازمدت از داروهای افزاینده قوای ذهنی

دانشجویان هم دوپینگ می کنند

کمتر پزشکی است که مراجعه کنندگانی از باشگاه های بدنسازی با تقاضاهای عجیب و غریب نداشته باشد. در حالی که دوپینگ ورزشی در جامعه چیز کاملاً شناخته شده یی است، میزان آگاهی از دوپینگ های به اصطلاح ذهنی بسیار کم است. به نظر می رسد میزان استفاده دانشجویان و شرکت کنندگان آزمون های مختلف ورودی از داروها (که به طور حتم و متاسفانه محدود به داروهای بحث شده در مقاله زیر نیستند) رو به گسترش است و در این میان هنوز یک کارشناسی اصولی برای فهم ابعاد این استفاده و پیامدهای پزشکی و اخلاقی آن انجام نشده است.

در حالی که مقامات لیگ بیسبال امریکا، درگیر پاک کردن ورزش بیسبال از داروهای توان افزا هستند، افراد دیگر جامعه مشغول آزمودن داروهای مختلف برای رسیدن به جایگاه های بهتر در زندگی مدرن هستند. با وجود آثار جانبی شناخته شده این داروها، دانشگاهیان، موسیقیدانان کلاسیک، مدیران شرکت ها، دانش آموزان و حتی بازیکنان حرفه یی پوکر استفاده از داروهای افزاینده قوای ذهنی برای تمرکز و کنترل احساساتشان را آغاز کرده اند.

«پل فیلیپس» یک بازیکن حرفه یی پوکر از داروی «ادرال» که در اختلال «کاهش توجه» استفاده می شود و همچنین داروی دیگری به نام «پرووجیل» که در خواب آلودگی مفرط کاربرد دارد، استفاده می کند. او عقیده دارد که این داروها از او بازیکن بهتری ساخته است و به او کمک کرده که ۳/۲ میلیون دلار به دست آورد.

«ریتالین» داروی دیگری است که برای کودکان سنین مدرسه یی که بیش فعال هستند و اختلال توجه دارند، استفاده می شود و همچنین داروی «ایندرال» که از دسته داروهای مسدودکننده گیرنده بتا آدرنرژیک است، از جمله داروهایی هستند که برای افزودن بر کارایی شناختی و ارتقای وضعیت ذهنی مورد استفاده قرار می گیرد. برخی ها هم از داروی Aricept یا Donepezil که در بیماری آلزایمر تجویز می شود، استفاده می کنند.

اثرات این داروها به صورت گسترده در افراد سالم مورد بررسی قرار نگرفته، ولی اثرات فیزیولوژیک آنها شناخته شده است.

همه داروهایی که به آنها اشاره شد، تنها اشکال ابتدایی داروهای بسیار قوی تری هستند که آزمایشگاه ها قصد روانه کردن شان را به بازار دارند.

برخلاف استروئیدهای آنابولیک، هورمون رشد و داروهای افزایش دهنده ظرفیت انتقال اکسیژن خون که رقابت های ورزشی را آلوده اند، استفاده از داروهای افزاینده قوای ذهنی بازتاب و عکس العمل مشابهی در رسانه ها و جامعه نداشته است. افرادی هم که از این داروها استفاده می کنند، معتقدند این داروها به آنها توانایی های اضافی غیرمنصفانه یی در رقابت با دیگران نمی دهد و تنها سبب می شود که بتوانند از مهارت هایشان بهتر استفاده کنند. در حال حاضر قانونی برای ممنوعیت استعمال این داروها در شرایطی که به صورت قانونی نسخه شده باشند، وجود ندارد.

«چارلز یسالیس» پژوهشگر مسائل دوپینگ و استاد بازنشسته دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می گوید؛ «چرا همه فکر می کنند دوپینگ محدود به ورزشکاران است؟ اگر داروهایی برای سرمایه گذاران بانک ها، روزنامه نگاران، معلمان و دانشمندان وجود داشته باشد که به موفقیت بیشتر آنها کمک کند، آنها از این داروها استفاده خواهند کرد.»

بعد از جنگ جهانی اول، جراحی پلاستیک برای کمک به سربازانی که دچار بدشکلی صورت شده بودند، پیشرفت های بسیار زیادی کرد، اما به زودی از این دانش برای زیباتر کردن افراد سالم و کم کردن چین و چروک های پوست استفاده شد. در حال حاضر افزایش استفاده از داروهای افزاینده توان ذهنی، دقیقاً چنین حالتی دارد.

در تحقیقی که در سال ۲۰۰۵ انجام شد، معلوم شد که ۴ تا ۷ درصد دانشجویان دوره کالج از داروهای مورد استفاده در اختلال بیش فعالی- کاهش توجه ADHD دست کم یک بار، برای تمرکز بیشتر هنگام امتحانات یا بیدار ماندن در شب امتحان استفاده کرده اند. در بعضی از کالج ها هم بیش از یک چهارم دانشجویان گفته بودند تجربه استفاده از این داروها را دارند.

یک روانشناس دانشگاه کمبریج، شخصاً در این مورد تجربه جالبی داشته است. دوست این روانشناس که به خاطر بیماری نورولوژیک داروی «پرووجیل» استفاده می کرد، تعدادی از قرص هایش را به او داد و به او پیشنهاد کرد از این دارو برای تمرکز بیشتر استفاده کند. او اثرات قرص را می دانست و وسوسه شد این دارو را آزمایش کند. وسوسه بر او غلبه کرد و وی توانست ساعت ها پشت کامپیوترش با تمرکز کار کند. البته او شک دارد که چنین اثری واقعاً به خاطر دارو بود یا به اثر کاذب «دارونما» مربوط می شود. این روانشناس به تازگی یک نظرسنجی اینترنتی راه انداخته تا از دانشمندان شرکت کننده در نظرسنجی بپرسد به چه میزان تجربه استفاده از داروهای افزاینده قوای ذهنی را دارند.

«فیلیپس» پنج سال پیش استفاده از داروی «ادرال» را به خاطر ابتلا به اختلال بیش فعالی- کاهش توجه ADHD شروع کرد. این دارو با افزودن سطح دوپامین مغز، بر میزان توجه می افزاید. مدتی بعد، همین بازیکن استفاده از داروی «پرووجیل» را آغاز کرد؛ دارویی که هنوز مکانیسم دقیق اثر آن شناخته نشده است، اما تصور می رود افزودن بر کارایی دوپامین، قسمتی از مکانیسم احتمالی اثر آن باشد. او عقیده دارد این دارو بر میزان توجه و تمرکزش افزوده و به او کمک کرده است در تورنمنت های بزرگ موفق تر باشد.

در دنیای موسیقی کلاسیک، استفاده از «ایندرال» دیگر چیز پیش پاافتاده یی شده است. این دارو گیرنده های آدرنالین را در عروق قلب و همچنین مغز مسدود می کند و با این مکانیسم از پریشانی و اضطراب هنرمندان کم می کند. به همین خاطر است که «سارا توک» یک فلوتیست سمفونی سن دیه گو از این دارو استفاده می کند. خانم «توک» ۴۱ ساله از ۱۵ سال پیش، یعنی همان زمانی که کار حرفه یی نوازندگی را شروع کرد، از «ایندرال» استفاده می کند. «وقتی قلب تان به شدت می زند، دست هایتان می لرزد و به سختی نفس می کشید، اجرای برنامه کار دشواری است.»

یک دهه پیش، این خانم در تحقیقی شرکت کرد که براساس نتایج آن معلوم شد یک چهارم فلوتیست ها، قبل از همه اجراها یا بعضی از اجراهایشان از داروی «ایندرال» استفاده می کنند. البته او عقیده دارد میزان استفاده از این دارو در میان موسیقیدان ها بسیار گسترده تر است و سه چهارم آنها دست کم به صورت گهگاهی از این دارو استفاده می کنند.

با مراجعه به پزشکان به آسانی می شود نسخه های حاوی داروی «ایندرال» تهیه کرد. خانم «توک» می گوید بعضی از پزشکان به او گفته اند خودشان قبل از جلسات ارائه مقاله و سخنرانی از این دارو استفاده می کنند.

برخی ها لقب «نورولوژی زیبایی» را بر وزن «جراحی زیبایی» بر چنین استفاده هایی از داروهای اعصاب داده اند.

باید توجه داشت که استفاده از داروهای افزاینده قوای ذهنی بی خطر نیست. «ریتالین»، «ادرال» و دیگر داروهایی که در ADHD استفاده می شود، می تواند موجب سردرد و بی خوابی و کاهش اشتها شود. درد شکمی و اسهال هم از عوارض جانبی شناخته شده «ریتالین» است. «پرووجیل» می تواند استفاده کننده را عصبی و مضطرب کند و باعث سردرد شود. «ایندرال» می تواند باعث خواب آلودگی، احساس خستگی و خس خس سینه شود.

نتایج یک تحقیق دانشگاه آکسفورد نشان داد داروی Aricept بر میزان کارایی خلبان ها هنگام آموختن مهارت های تازه حین کار با شبیه ساز پرواز می افزاید. اما در عین حال آثار جانبی دارو مانند سرگیجه و استفراغ چیزی نیست که برای خلبان ها خواستنی باشد.

تا به حال تحقیقاتی در مورد اثرات جانبی استفاده درازمدت از داروهای افزاینده قوای ذهنی انجام نشده است. به علاوه باید متوجه واکنش ها و موضع گیری های کسانی که از این داروها استفاده نمی کنند، در قبال افرادی که با استفاده از این داروها به موفقیت بیشتری دست پیدا می کنند، بود.ما مجبور هستیم به زودی راهبردهای شفافی درباره منصفانه بودن استفاده از این داروها اتخاذ کنیم. استفاده از این داروها بی شک نظرات متناقضی را موجب می شود. در حالی که ممنوعیت استفاده از این داروها در آزمون های ورودی کالج ها و دانشگاه ها عقلانی است، ممکن است مشوق هایی برای استفاده از آنها در مورد کارکنان مشاغل حساسی همچون نظامیان و کنترل کننده های ترافیک هوایی و پروازهای فرودگاه ها وجود داشته باشد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : مسعود کاشانی | تاريخ : سه شنبه 1 آذر 1390برچسب:,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |